Ik laad je op

Geen mens te zien op de Laan van Meerdervoort, dat gebeurt niet vaak.
Wel af en toe flink lawaai als oude rails opgetakeld en in gereedstaande containers worden gestort. Overal staat apparatuur waarmee de wegwerkzaamheden verricht worden.
Tijdens het lopen valt mijn oog op een ingepakte oplader met de tekst: “Ik laad je op!” Graag zou ik op de uitnodiging ingaan, maar die is bedoeld voor dingen, niet voor mensen. Ik wandel twee haltes door de regen tot waar tram drie weer gewoon rijdt en laat me naar de binnenstad van Den Haag vervoeren. Het is voor mij aan alle kanten een sombere dag. Het boek dat ik in de centrale bibliotheek dacht te vinden is niet aanwezig. Als ik de helverlichte winkel van Jamin binnenloop met z’n honderden soorten gekleurde snoepjes, om in een nostalgische bui de vanouds bekende bitterkoekjes te kopen, herhaalt het meisje mijn vraag: “Bitterkoekjes?” en kijkt een collega vragend aan. Die weet het ook niet. De bitterkoekjes zijn uit het assortiment verdwenen. Geen troosteten voor mij dus. Bij de oliebollenkraam staat al een rij mensen, maar het is pas eind oktober en dan is mijn stemming er nog niet naar. Ontmoedigd loop ik door. Bij de AH koop ik wat appels die ik bij de scankassa wil afrekenen, maar na lang zoeken merk ik dat die eerst op een aparte weegschaal gescand moeten worden en daarna pas bij de kassa opnieuw gescand.
Met het uur voel ik me ouder en ouderwetser worden.
Weer naar huis. En dan komt eindelijk mijn ‘oplaadmoment’.
Op weg naar de tramhalte komt een jonge vrouw mij tegemoet. Aan haar arm bengelt aan een lang koord een kartonnen doos waaruit een prachtig boeket bloemen mij toelacht. Ik lach terug. Eindelijk een lichtpuntje op deze sombere dag, waarop alles tot mislukking gedoemd leek te zijn. De vrouw kijkt me aan en in een impuls biedt ze mij de kleurige bloemen met doos en al aan. Daarbij zegt ze iets wat ik niet versta, op het woord ‘straatkranten’ na. Ze dringt erop aan dat ik de bloemen, waar ze kennelijk geen raad mee weet, aanneem. Als ik probeer wat kontant geld uit mijn tas op te diepen, loopt ze vriendelijk lachend door.
Daar loop ik dus, met een lichtpuntje dansend aan een koord naast mij.
Opeens kijk ik vrolijk rond. De wereld is zo gek nog niet. Toeristen lopen gezellig te winkelen, kinderwagentjes worden voortgeduwd, fietsers buitelen tussen ons door, oude mensen schuifelen langs. Lief en leed door elkaar, zoals gewoonlijk. Ik had dit gebaar, deze bloemen, nodig om dat te beseffen.
Na ‘n uurtje loop ik weer over de lege Laan van Meerdervoort, op weg naar huis.
Ik passeer nogmaals die oplader en zwaai er even naar met mijn bloemen.
Het klopt, er zijn verschillende opladers die elk op hun eigen manier de boodschap “Ik laad je op!” overbrengen.

Mia – 26 oktober 2023