Patatje oorlog

Soms, heel soms, gaan wij op vrijdagavond nog wel eens voor een lekkerbekje. Uiteindelijk is de vrijdagavond ooit de visdag geweest! Wij gaan dan niet voor zo maar een lekkerbekje, maar voor een ‘lekkerbekje’ van de echte visboer.

In onze buurt is dat de visboer op de hoek van de Kijkduinsestraat en de Wijndaelerweg. Die visboer staat daar zeker al zo’n 50 jaar, als het niet langer is. Al enkele tientallen jaren verkoopt hij niet alleen vis, maar heeft hij het assortiment uitgebreid met allerlei snacks, zoals patat, kroketten, frikadellen, diverse broodjes en andere, eigenlijk niet zo bijster gezonde vettige, happen. Hij bleef natuurlijk wel haring en allerlei soorten verse vis verkopen. En zijn lekkerbekjes en niet vergeten de kibbeling bleven en blijven de besten van de omgeving.

Gisterenavond was het weer eens zover. “Wij eten vanavond lekkerbekjes, wil jij ze even halen”, vroeg mijn liefhebbende echtgenote. Ik sloot mij rond zes uur aan bij een behoorlijke rij. De andere wachtenden wachtten echter allerminst op verse vis of lekkerbekjes.

Met open mond hoorde ik de bestelling aan van twee ‘vol slanke’ dames, kennelijk een moeder en een dochter.  De moeder begon met haar order; “Mag ik van jou één patatje oorlog, één frikadel speciaal, één broodje speklap, één broodje kroket, één balletje gehakt met mayo en een milkshake. Dat is het. “
In de veronderstelling dat de dames dat samen zouden gaan oppeuzelen, draaide ik mijn hoofd om te zien of mijn lekkerbekjes klaar waren. Dat was nog niet zo.
Tot mijn stomme verbazing hoorde ik naast mij de dochter zeggen ”en voor mij dan één patatje oorlog, één broodje speklap, één frikadel speciaal, één broodje kroket en één balletje gehakt met veel mayo”.

Mijn lekkerbekjes waren bijna klaar en de bestelling van de moeder inmiddels kennelijk ook.  Daar waar ik verwachtte dat ze alles in één tas zou doen om mee te nemen naar de rest van de familie thuis, gebeurde er iets onverwacht. De hele bestelling werd meegenomen naar een statafel, je weet wel zo’n hoge op 3 poten, en daar begon moeder aan haar lekkernijen.

“Wilt U een sausje bij Uw lekkerbekjes, meneer? “ vroeg de man achter de toonbank. Ik sloeg het genereuze aanbod af. Dus werden de lekkerbekjes alleen bestrooid met wat viskruiden en vervolgens gewogen en ingepakt.

Intussen was ook de bestelling van de dochter gereed en zij schoof onmiddellijk aan bij haar moeder. Beide dames begonnen aan hun, voor mij, schier ongelofelijke avondmaaltijd. Intussen regelmatig hun monden en handen afvegend met een papieren servetje.

De vrijdag is voor hen kennelijk niet meer de traditionele visdag maar de “ongezonde hap dag” . Alhoewel ik de indruk kreeg dat dit voor hen zeker niet de enige avond in de week was, waarop zij zichzelf trakteerden op een dergelijke “maaltijd”.

Ik fietste met mijn 2 lekkerbekjes op mijn gemak naar huis. Toen mijn echtgenote onze traktatie uitpakte om op de borden te leggen mopperde zij binnensmonds “jemig wat een grote”.

Ernst – 16 december 2023