Citroentaart

Bij tuincentrum Onings op de Mozartlaan hebben ze sinds een tijdje groente en fruit van boeren uit de regio. Tijdens het langsfietsen ga ik daar regelmatig heen en koop ik er appels, sinaasappels en allerlei soorten groente. Meestal ook een plantje, sinds de eigenaar die mij een keer hielp bij het afrekenen fijntjes opmerkte: “We hebben ook bloemen en planten hoor!”
Nu waren de citroenen in de aanbieding. Biologische zelfs. Ze zagen er zó sappig en schattig uit dat ik ze wel moest kopen van mezelf, al wist ik nog niet precies wat ik ermee zou doen (behalve wat druppels over gebakken vis sprenkelen).

Gauw op internet gekeken wat je allemaal met citroenen kon doen. Citroenpasta, citroenlimonade, citroentaart, citroenbrownies, van alles was mogelijk. Maar ik koos voor citroentaart, voornamelijk omdat ik alle ingrediënten in huis bleek te hebben.
Na een uurtje wegen, mengen, citroenen persen en raspen kon ik het beslag in de oven schuiven. Je krijgt zo’n taart niet cadeau, dacht ik, terwijl ik de chaos in de keuken te lijf ging en alle hulpmiddelen afwaste en opborg.
De beloning begon al meteen. Het ging heerlijk ruiken in de keuken.

Na drie kwartier haalde ik het eindproduct tevoorschijn. Een goudbruine zon straalde mij tegemoet. Maar hoe kwam ik te weten of hij gaar was? Natuurlijk door met een nat mes een punt af te snijden! Wat is er lekkerder dan een stuk zelfgebakken verse taart te proeven? En dan een tweede stuk, omdat je het verdiend hebt. Omdat het zo heerlijk smaakt. Omdat je onbeheerst bent. Omdat je weet dat je al die andere punten gaat uitdelen aan wie er zin in heeft.

Dat is inmiddels gebeurd. Na één dag is alles op. Wat rest is een leeg bord. En een foto.

Mia, 21 januari 2024