De galajurk

Afgelopen maandag liep ik met mijn kleindochter over de Haagse markt, op zoek naar stof voor een galajurk. Ik had haar mijn naaimachine laten zien, die samen met mij door een vriendin is nagekeken en schoongemaakt en weer als een trein naait. “Heb jij niet iets te naaien?” vroeg ik haar en misschien had ik dat beter niet kunnen vragen, want haar ogen begonnen te glinsteren. “Oma Mia, vrijdag is het eindejaarsbal op school en dan moeten we allemaal in galakleding. Ik heb met mijn vriendinnen al van alles gepast in verschillende winkels, maar het is een en al glitter en glamour en ik wil een eenvoudige lange jurk. Zullen we die samen gaan naaien?” Een jurk, dacht ik meteen. Die heb ik vroeger ook wel genaaid, toen ik op dansles ging. Dat ging me eigenlijk goed af; een simpel model, lang en strak, ik had er veel succes mee.
Voor ik het wist hadden we afgesproken samen een galajurk te maken.

Op de markt koos ze een gladde donkergroene stof uit, garen en een ritsje in dezelfde kleur en ze betaalde alles zelf. We konden beginnen.

Natuurlijk had ik een patroon moeten gebruiken. Natuurlijk hadden we meer tijd moeten hebben. Maar nee, zowel mijn kleindochter als ik voelen er meer voor om meteen te beginnen en door te gaan tot het af is. Ze maakte een schetsje hoe ze het model wilde hebben. Aan de voorkant een diepe V-uitsnijding, aan de zijkant een hoge split.

Ik: “Zo diep? Zo hoog? Dat is véél te bloot! Daar werk ik niet aan mee!”

Zij: “Oma, dat is heel gewoon. U weet toch wel dat ik van die korte, laag uitgesneden topjes draag?” Ja, denk ik, en dat vind ik veel te sexy. Maar goed, het is haar jurk, haar bal, dus ik zal zo ver gaan als ik denk dat nog redelijk is.

We beginnen met een proefjurk, van een lap gordijnstof die ik nog had liggen. Heel globaal nemen we de maten die keurig bij het schetsje worden genoteerd. Ik leer mijn kleindochter mooi recht knippen, want “Dat kan ik niet en dat zal ik nooit leren’’. Nog steeds ‘n beetje in haar puberteit, stel ik bij mezelf vast en ik doe haar voor hoe je met een scherpe schaar rustig door de stof kunt glijden. Tot haar eigen verbazing lukt het uiteindelijk prima. “Hoor je dat geluid? Zacht zoevend, dan voel je dat je goed zit. Zie je dat je het kunt? Gewoon oefenen en er in geloven, dat is het”. Ik voel de strenge juf in mij weer wakker worden.

Na uren zwoegen, passen en genieten van deze samenwerking komt er min of meer een echte galajurk tevoorschijn, van gordijnstof, dat nog wel. Ze loopt er trots en elegant in rond en oefent alvast ‘n paar danspasjes. “Oma Mia, als u eens wist hoe leuk ik dit vind! Niemand uit mijn klas heeft een zelfgemaakte jurk!” En uiterst blij vertrekt ze, aan mij de taak overlatend om de proefjurk om te zetten in een chique galajurk.

Dan volgen voor mij enkele dagen van zwoegen en experimenteren. Ik knip in de maagdelijke stof. Ik naai met de hand twee smalle bandjes. Ik plaats het ritsje (wist niet dat ik het nog kon!). Ik naai de smalle rok met tamelijk diepe split. Tot mijn eigen verbazing lukt alles redelijk goed! Twee dagen later komt de jongedame en past de jurk, die nog in de rijgdraden zit. Ze is in extase, zowel over haar eigen lichaam als over de jurk. De halsuitsnijding moet absoluut iets dieper en ze zet er zelf heel voorzichtig de schaar in. Vooruit dan maar. Ik heb van de resterende stof al een sjaal genaaid (die kan tenminste iets van dat bloots bedekken).

Ze gaat stil en lief zitten lezen en wil pas weg als de jurk af is en ze ermee naar haar huis kan. Ik zit nog urenlang achter mijn uitstekend werkende naaimachine en naai en naai tot … de jurk af is! Hij blijkt te passen en staat prachtig. Wat een vreugde voor ons allebei! Er heeft absoluut een engeltje op mijn schouder gezeten!

Stevige omhelzingen en alle mogelijke dankbetuigingen volgen en ik maak – zelf ook heel trots – enkele foto’s. Daar gaat ze, met de home made jurk in haar tas.
Morgen is het bal.

14 december 2023
Mia Meijer