De hele zalm

Als ik alle bewoners van De Componist tot mijn buren reken, kan ik zeggen dat ik vanmiddag in de supermarkt naast een van mijn buurvrouwen stond. Ik bestudeerde de vitrine met het vegetarische aanbod, zij stond bij de vis en zocht onder in het vak een hele zalm uit, luchtdicht in plastic verpakt. We raakten aan de praat. “De zalm is op het moment zo duur!” verzuchtte ik. “Ja, daarom neem ik een hele zalm, die is in verhouding veel goedkoper”, zei de vrouw en wees mij op het etiket. “Zestien euro per kilo, terwijl twee zalmfiletjes al zes euro kosten. Thuis snij ik deze zalm in een aantal porties, zo’n acht of tien, en die gaan bij mij de diepvries in”.
En daar verdween een mooie lange zalm in haar boodschappenmandje.
Ik stond versteld van die vindingrijkheid en dacht erover om binnenkort ook zo’n hele zalm te gaan kopen. Ook kreeg ik nog een goede raad. “Bij het in moten snijden moet je op het laatst ook een schaar gebruiken. Anders kom je er niet gemakkelijk doorheen”.
Als tegenprestatie wees ik haar op het vegetarische rul gehakt, waar ik zo graag gebruik van maak. “In een tomatensaus smaakt dit zo lekker, daar hoef je echt geen vlees voor te kopen”, vertelde ik haar. Aanvankelijk had haar gezicht zo’n uitdrukking van: wat moet ik nou met imitatievlees, maar door mijn enthousiasme raakte ze geïnteresseerd. Dat is me al vaak overkomen en dan moet ik altijd aan de uitdrukking denken: ‘Wat de boer niet kent, dat eet hij niet’. Met al die nieuwe eetgewoontes gaat die vlieger toch zeker niet meer op? Ik ben misschien niet erg consequent, maar intens tevreden met mijn huidige leefstijl.
“Ik ben wel vegetarisch, maar vis eet ik wel!” was mijn slotopmerking, en lachend gingen we ieder ons weegs.
Uiteindelijk verliet ik de supermarkt met een tas waarin rulgehakt en een hele zalm tevreden tegen elkaar aan lagen.

Mia – 12 november 2023