Ons boekenplankje

Op verschillende plekken in ons appartementencomplex worden door de bewoners boeken neergelegd. Op een tafeltje of op een brede vensterbank.
In het gedeelte waar ik woon is dat een vensterbank. Er wordt goed gebruik van gemaakt: boeken worden neergelegd, meegenomen, gelezen en vaak weer teruggelegd voor een volgende liefhebber.

Het viel mij de afgelopen week op dat er verhalenbundels werden neergelegd uit een serie waaraan ik destijds ook heb meegewerkt.
Een ingezonden verhaal bracht al gauw vijftig gulden op en dat was voor die tijd een aardige bijverdienste.
Ik bekeek de bundels en …  een muffe geur kwam mij tegemoet.
Nu begreep ik waarom mijn vader destijds weigerde tweedehands boeken te kopen. Hij was bang dat ze zouden stinken.
Dat heb ik altijd voor een smoesje gehouden, maar bij deze boeken merkte ik dat boeken inderdaad kunnen ‘stinken’.
Eerlijk gezegd heb ik het rijtje verhalenbundels opgepakt en ze in de papiercontainers gegooid. Niemand leest zo’n muf ruikend boek meer.
Terwijl ik dat deed viel mijn oog op een paar boeken die in de container lagen en mij – zo leek het althans – verlangend aankeken.

“Neem ons mee!” schenen ze me te vragen. Ik pakte de drie boeken, die bovenop elkaar lagen en zag dat het de bekende trilogie betrof van Trygve Gulbranssen, uitgegeven door Stok te ‘s-Gravenhage.
Drie boeken die destijds in de boekenkast van mijn ouders stonden en die ik op lange winteravonden steeds weer opnieuw las:
Een eeuwig zingen te bossen, Winden waaien om de rotsen en De weg tot elkander.
Beroemde boeken!
Voorzichtig haalde ik ze tevoorschijn. Het leek wel of ik oude vrienden weer begroette. Ze zagen er piekfijn uit, met de bekende illustraties van Anton Pieck.
Nu staan ze in mijn boekenkast en als over een tijdje de avonden weer langer worden, ga ik ze opnieuw lezen.
Mocht degene die ze in de papiercontainer heeft gedeponeerd dit verhaal lezen, dan kan hij/zij op deze column reageren en een flinke beloning van mij tegemoetzien!

Mia – 24 september 2023

DE SOLEX

Het was een van de weinige zonnige zondagmiddagen van de laatste weken toen wij op onze e-bikes op de Laan van Meerdervoort werden gepasseerd door een man op een Solex, in een lange leren jas en een Willempie helm op zijn hoofd. Het deed mij ogenblikkelijk denken aan de tijd dat ik ook een brommertje had.

Wij schrijven 1963 toen ik van mijn eerste loon een sportievere Typhoon kocht. Mijn vriend had een Berini Jeunesse. De Typhoon had vier versnellingen maar de Berini van mijn vriend had er maar twee. Het voordeel van vier versnellingen was dat je bij een stoplicht veel eerder weg was dan de andere brommers, zelfs eerder dan een Puch of een Tomos, de brommers van de ‘hippies’. Mijn brommertje had een buddyzit.

Te midden van al die Puch’s en Tomos’ in Den Haag vielen wij eigenlijk een beetje uit de toom. Maar wij voelden ons zelf dan ook geen hippies en op zo’n Puch zadel zat je ook niet echt lekker. Maar nog veel belangrijker – op een buddyzit zaten de meisjes veel dichter tegen je aan. Er bestond nog geen helmplicht en dus wapperden onze toen nog aanwezige haren in de wind.

Gezagsgetrouw als wij in die tijd waren, lieten wij onze brommers niet opvoeren. Toch haalden wij met veel gemak een snelheid van zo’n veertig kilometer per uur. Met een beetje meewind haalden wij wel vijftig. Wij vonden dat hard zat.

Het lijkt onwaarschijnlijk en het is geen opschepperij maar op die twee brommertjes reden wij in de zomervakantie van 1963 via Duitsland naar Zwitserland waar wij uiteindelijk op onze eindbestemming in Rapperswil belandden. In de bergen bereikte ik meestal als eerste de top, geholpen door mijn vier versnellingen. Soms moest ik zelfs wel tien minuten wachten voordat mijn vriend aan kwam tuffen. Een blauwe walm achter zich latend.

De Solex kwam wat later in de zestiger jaren in mijn leven toen mijn vriendinnetje regelmatig de Solex van haar moeder mocht gebruiken als ik zondagsavonds naar de trein moest worden gebracht om soldaatje te gaan spelen in ‘t Harde. Het rijden op een Solex vereiste een speciale techniek. Eerst een klein stukje fietsen en dan met de hendel voor het stuur het motortje op het voorwiel duwen. Als de motor wilde aanslaan hoefde je vanaf dat moment niet meer te trappen. Je moest alleen geen lekke voorband krijgen want dan werd het een levensgevaarlijk avontuur.

Het is inmiddels pure nostalgie. Zo nu en dan, zoals nu, kijk ik met plezier terug op die vervlogen jaren. Het had nog iets romantisch. Samen een eindje toeren, stevig tegen elkaar aan op de buddyzit, zonder helm, de haren wapperend in de wind.

De Solexen rijden dus nog steeds. Wie weet kruipen wij samen nog wel eens op zo’n typisch product van de jaren vijftig. Met een Willempie helm en een lange leren jas. Helaas heeft een Solex nog steeds geen buddyzit.

Ernst – 24 november 2023

De galajurk

Afgelopen maandag liep ik met mijn kleindochter over de Haagse markt, op zoek naar stof voor een galajurk. Ik had haar mijn naaimachine laten zien, die samen met mij door een vriendin is nagekeken en schoongemaakt en weer als een trein naait. “Heb jij niet iets te naaien?” vroeg ik haar en misschien had ik dat beter niet kunnen vragen, want haar ogen begonnen te glinsteren. “Oma Mia, vrijdag is het eindejaarsbal op school en dan moeten we allemaal in galakleding. Ik heb met mijn vriendinnen al van alles gepast in verschillende winkels, maar het is een en al glitter en glamour en ik wil een eenvoudige lange jurk. Zullen we die samen gaan naaien?” Een jurk, dacht ik meteen. Die heb ik vroeger ook wel genaaid, toen ik op dansles ging. Dat ging me eigenlijk goed af; een simpel model, lang en strak, ik had er veel succes mee.
Voor ik het wist hadden we afgesproken samen een galajurk te maken.

Op de markt koos ze een gladde donkergroene stof uit, garen en een ritsje in dezelfde kleur en ze betaalde alles zelf. We konden beginnen.

Natuurlijk had ik een patroon moeten gebruiken. Natuurlijk hadden we meer tijd moeten hebben. Maar nee, zowel mijn kleindochter als ik voelen er meer voor om meteen te beginnen en door te gaan tot het af is. Ze maakte een schetsje hoe ze het model wilde hebben. Aan de voorkant een diepe V-uitsnijding, aan de zijkant een hoge split.

Ik: “Zo diep? Zo hoog? Dat is véél te bloot! Daar werk ik niet aan mee!”

Zij: “Oma, dat is heel gewoon. U weet toch wel dat ik van die korte, laag uitgesneden topjes draag?” Ja, denk ik, en dat vind ik veel te sexy. Maar goed, het is haar jurk, haar bal, dus ik zal zo ver gaan als ik denk dat nog redelijk is.

We beginnen met een proefjurk, van een lap gordijnstof die ik nog had liggen. Heel globaal nemen we de maten die keurig bij het schetsje worden genoteerd. Ik leer mijn kleindochter mooi recht knippen, want “Dat kan ik niet en dat zal ik nooit leren’’. Nog steeds ‘n beetje in haar puberteit, stel ik bij mezelf vast en ik doe haar voor hoe je met een scherpe schaar rustig door de stof kunt glijden. Tot haar eigen verbazing lukt het uiteindelijk prima. “Hoor je dat geluid? Zacht zoevend, dan voel je dat je goed zit. Zie je dat je het kunt? Gewoon oefenen en er in geloven, dat is het”. Ik voel de strenge juf in mij weer wakker worden.

Na uren zwoegen, passen en genieten van deze samenwerking komt er min of meer een echte galajurk tevoorschijn, van gordijnstof, dat nog wel. Ze loopt er trots en elegant in rond en oefent alvast ‘n paar danspasjes. “Oma Mia, als u eens wist hoe leuk ik dit vind! Niemand uit mijn klas heeft een zelfgemaakte jurk!” En uiterst blij vertrekt ze, aan mij de taak overlatend om de proefjurk om te zetten in een chique galajurk.

Dan volgen voor mij enkele dagen van zwoegen en experimenteren. Ik knip in de maagdelijke stof. Ik naai met de hand twee smalle bandjes. Ik plaats het ritsje (wist niet dat ik het nog kon!). Ik naai de smalle rok met tamelijk diepe split. Tot mijn eigen verbazing lukt alles redelijk goed! Twee dagen later komt de jongedame en past de jurk, die nog in de rijgdraden zit. Ze is in extase, zowel over haar eigen lichaam als over de jurk. De halsuitsnijding moet absoluut iets dieper en ze zet er zelf heel voorzichtig de schaar in. Vooruit dan maar. Ik heb van de resterende stof al een sjaal genaaid (die kan tenminste iets van dat bloots bedekken).

Ze gaat stil en lief zitten lezen en wil pas weg als de jurk af is en ze ermee naar haar huis kan. Ik zit nog urenlang achter mijn uitstekend werkende naaimachine en naai en naai tot … de jurk af is! Hij blijkt te passen en staat prachtig. Wat een vreugde voor ons allebei! Er heeft absoluut een engeltje op mijn schouder gezeten!

Stevige omhelzingen en alle mogelijke dankbetuigingen volgen en ik maak – zelf ook heel trots – enkele foto’s. Daar gaat ze, met de home made jurk in haar tas. 
Morgen is het bal.   

14 december 2023
Mia Meijer