24 Rozen

24 rozen

Vijfenvijftig jaar geleden raadde onze trouwambtenaar ons in zijn welkom speech aan om niet onze verjaardagen te vieren maar onze trouwdag en dat vervolgens vooral niet te vergeten.

Op zichzelf niet z’n gek idee, vooral als je niet jaarlijks wilt vieren dat je weer een jaartje ouder bent geworden. Totdat je na verloop van een aantal jaren tot de ontdekking komt dat je verjaardag en je trouwdag je samen weer een vol jaar ouder maken. Daarmee wordt het een min of meer geldige reden om die twee dagen gewoon zo nu en dan te vergeten. We noemen dat met elkaar ‘struisvogelpolitiek’ of ‘je kop in het zand steken’.

Onlangs was ik onze trouwdag een keer niet vergeten en besloot om dit heuglijke feit op te sieren met een grote bos rozen. Geen 55 maar 24, want ook ik moet op de kleintjes letten en zo bijzonder is 55 nou ook weer niet.

Bij de bloemenkiosk op de Frederik Hendriklaan vroeg ik om 24 rozen. Je zult je afvragen waarom 24, nou om twee redenen – enerzijds omdat Toon Hermans het ooit gezongen heeft en anderzijds omdat de cijfers van onze trouwdag opgeteld op 24 uitkomen. De verkoopster keek mij wat verbaasd aan maar bundelde toch 24 rozen in één boeket en vroeg niet verder.

Omdat geven geluk voor twee is, liep ik opgetogen met de grote bos terug naar mijn auto. Onderweg twee zebrapaden overstekend. Bij de tweede zebra kwam van de andere kant een wat oudere meneer aanlopen, die mij met een glimlach toeriep “gefeliciteerd met uw verjaardag, meneer”. Ik hield halverwege het zebrapad even in en antwoordde snel “ik ben niet jarig, maar 55 jaar getrouwd”.

Alsof ik het nieuws van de dag vertelde hield hij in en zei “maar beste man dat is toch een wereldprestatie, van harte gelukgewenst en doe de groeten aan uw vrouw”.

Op dat moment hoorden wij getoeter naast ons van een wat ongeduldige dame in een auto die netjes was gestopt om ons voorrang te verlenen. Zoals het hoort en niet zo vaak meer meemaakt. Geschrokken gaven wij, twee wildvreemde mannen, elkaar een hand en groeten elkaar beleefd. Als ik een hoed had gehad, had ik die ook nog beleefd afgenomen, zoals mijn vader zaliger altijd pleegde te doen.

Thuisgekomen overhandigde ik het prachtige boeket aan mijn geliefde echtgenote en vertelde haar van deze onverwachte ontmoeting. Samen konden wij niet anders als tot de conclusie komen dat er toch ook nog heel aardige mensen op deze wereld wonen.
Wij besloten diezelfde avond uit eten te gaan waardoor het toch nog een dure dag werd.

Ernst
24 oktober 2024