Verhuizen
Naar mijn idee zijn er in het leven 2 dingen heel erg.
Dat is boodschappen doen en verhuizen.
Over dat eerste is nog heen te komen, maar dat tweede ……..
In 2013 besloten Carolien en ik om van Hoofddorp naar Den Haag te verhuizen.
De aanleiding daarvoor laat ik maar even weg. In de familie- en vriendenkring wekte het enige verbazing. “Wat moet je in hemelsnaam in Den Haag. Je kent er niemand”
En dat was waar. Behalve de minister-president kenden wij niemand in Den Haag.
We moesten bij de bewonersconsulent aangeven wanneer we verhuisden, hij zou dat dan coördineren.
Dinsdag 30 juli hadden de verhuizers de auto al ingeladen inclusief ons bed. Dan konden ze woensdag 31 juli vroeg in Den Haag zijn. En weer uitladen.
Wij dinsdagavond met een luchtbed en een toilettas naar Den Haag, dan waren wij er ook lekker vroeg. Bij aankomst van onze verhuizers bleek dat er in toren C drie verhuizingen waren. Hoezo coördineren. Tot overmaat van ramp hield ook de lift er halverwege de dag mee op. Toen ook al. Het leverde 3 mopperende verhuisploegen en een heleboel stress op. Maar om 6 uur ‘s avonds stonden alle meubels boven, inclusief de 48 gevulde dozen.
Zondag kwam de eerste lichting familie kijken dus er moest hard gewerkt worden om alles op z’n plek en ingericht te krijgen. Maar het is gelukt. Zaterdagavond waren de dozen allemaal uitgepakt.
Toen sprak ik ook de historische woorden:” Ik ga nooit meer verhuizen”.
Edoch, in het leven loopt het wel eens anders dan je verwacht of zou willen.
In 2022 kreeg Carolien wat moeite met lopen en onderzoek wees uit dat zij leed aan cerebellaire ataxie. In makkelijke taal, een sneller kleiner worden van de kleine hersenen. Daar worden de spieren aangestuurd. Er zijn geen medicijnen voor en het kan niet genezen.
Het leek ons daarom handig om, als er een appartement beneden vrij kwam aan Woonzorg te vragen daar naar toe te verhuizen. Weg historische woorden. In februari 2024 konden we naar gebouw D 3e verdieping. Heel fijn en heel plezierig.
Echter de achteruitgang ging sneller dan we hadden gehoopt. Toen Carolien een indicatie 6 kreeg van het CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg) was het in onze ogen zaak om uit te kijken naar een omgeving waar zorg aanwezig was. En onze zoon zei: ”Als je toch iets gaat zoeken, zoek dan bij ons in de buurt, dan kunnen wij ook nog wat doen” En zo geschiedde het, dat wij in Amersfoort gingen kijken. Eerst in het centrum. Daar was een particulier complex met 30 appartementen van 32 tot 52 vierkante meter. Het prijskaartje van meer dan € 5000,– per maand was ons te gortig. Toen kwamen we in Vathorst terecht. Een mooie jonge wijk van Amersfoort. Bij de eerste aanblik van het zorgcomplex was ik niet enthousiast. Maar toen we de mooie binnentuin zagen, waren we dat wel.
Het afscheid nemen van De Componist was best lastig. We hebben daar met heel veel plezier gewoond. We bewaren warme herinneringen aan de mensen die daar wonen. We werden bij ons afscheid verrast met een mooie gravure van het Binnenhof. Die heeft in ons nieuwe appartement een mooi plekje gekregen en zal ons blijven herinneren aan een mooie tijd in Den Haag.
Maar verhuizen doe ik NOOIT meer.
Amersfoort, 7 juli 2025
Ger van Dongen
