Schaamrood
Buiten schijnt voor het eerst sinds een grijze chagrijnige week weer de zon. Eigenlijk zou ik dus blij en vrolijk moeten zijn, maar ik betrap mijzelf erop dat ik dat niet ben.
Na weer een journaal met de meest verschrikkelijke beelden probeerde ik gisterenavond een beetje ontspanning te zoeken bij een aflevering van Ik Vertrek. Maar ook daar is het een en al ellende. Niets lukt, alles zit tegen en de hoofdrolspelers spreken niet of nauwelijks Tsjechisch.
De wereld staat naar mijn idee in brand en waar wij dat decennialang buiten ons kikkerlandje hebben weten te houden, is het ook hier goed mis. De gastvrijheid en vooral de tolerantie is ver te zoeken.
Ik hoor mensen op informatieavonden de meest afgrijselijke dingen zeggen, roepen en schreeuwen om niet te spreken van de verschrikkelijke persoonlijke aanvallen op bestuurders en op onze “gasten”. Gasten die de verschrikkingen van uiterst wrede oorlogen hebben weten te ontvluchten en hier op zoek gaan naar gastvrijheid en rust. En ja sommigen onder hen ook naar een beetje geluk. Wat is daar mis mee ?
Mensen lijken bang om hun verworvenheden te verliezen; mensen lijken bang voor de veiligheid van hun kinderen; mensen zijn bang dat de waarde van hun huis zal dalen; mensen zijn bang voor hun baantje en veel vooral jongere mensen kunnen geen huis meer krijgen. Vanuit die angst zijn zij in staat om de meest verschrikkelijke dingen te roepen en te schrijven en andere mensen zelfs te bedreigen met de dood.
Ondertussen maken mensen overal in de wereld elkaar af en bombarderen ze elkaars huizen en bezittingen. Het merendeel van die strijders weet al niet eens meer waarvoor zij strijden en zijn al lang niet meer in staat om met elkaar te praten in plaats van te strijden.
Politici kijken weg of grijpen niet in omdat er kennelijk andere belangen aan de orde zijn. Intussen liegen en bedriegen zij en verbloemen de waarheid, waarmee zij de angst onder “het volk” nog verder vergroten. Om maar te zwijgen van sommige politici die er alleen maar op uit zijn om deze angst nog verder te vergroten en haat te zaaien. Met het doel nog meer stemmers achter zich te krijgen want een andere oplossing dan de grenzen sluiten hebben zij niet.
Heb ik dan wel de oplossing ? NEE, die heb ik ook niet. Maar ik weet één ding heel zeker. Met schreeuwen, elkaar bedreigen, bedriegen en (verbaal) geweld zullen wij nooit uit deze impasse geraken.
Ooit stond ons land bekend om zijn gastvrijheid en tolerantie. Ooit pretendeerden wij een multicultureel land te zijn waarin mensen van verschillende komaf en met verschillende geloven vreedzaam en harmonieus naast elkaar leefden.
Zijn wij dat met z’n allen vergeten ? Of zijn wij mede door onze welvaart een vreselijk intolerant en onverdraagzaam volkje geworden ? Het heeft er alle schijn van.
In dat geval schaam ik mij Nederlander te zijn, maar “VLUCHTEN KAN NIET MEER”.
Dit stukje schreef ik precies 10 jaar geleden, op 18 oktober 2015. Er is niets veranderd. We hebben niets geleerd en van onze goede voornemens is niets terecht gekomen.
