Wij, bewoners van het appartementencomplex De Componist, maken momenteel stormachtige tijden door. Niet alleen razen de novemberstormen om ons huis heen, ook zijn er activiteiten gaande die het nodig maken dat we de ramen en deuren vaak stevig gesloten moeten houden om lawaai of stof buiten te sluiten.

De Wonnebaldschool aan de overkant, aan de Mozartlaan, is onlangs volledig gesloopt en op de kale zandvlakte die is ontstaan, zijn met hoogwerkers inmiddels containers geplaatst en rijden de hijskranen af en aan om de nieuwbouw voor te bereiden.
Dat daarvoor noodgedwongen enkele bomen gaan sneuvelen of gekortwiekt worden, moeten we dan maar voor lief nemen.
Dezelfde hoogwerkers, maar dan van een andere firma, zijn zowel aan de galerijkant als aan de balkonkant van ons complex krachtdadig bezig geweest om alles schoon te spuiten. Plantenbakken, tuinstoelen en andere attributen op onze balkons werden net op tijd – althans in mijn geval – naar binnen gehaald, zodat de werklui aan de slag konden gaan.

De laatste update van het gigantische onderhoudsbeurt betreft onze voordeuren. We zijn daarover prima ingelicht door de firma die dit karwei op zich heeft genomen. Voor het in de grondverf zetten van de deuren hoefden we niet thuis te blijven. Inmiddels is dat gebeurd en nu gaan de schilders aan de gang met de bekende kleur blauw om de laklaag, de finishing touch, aan te brengen. Daarvoor moesten we thuis zijn om de voordeur open te kunnen laten staan.
We konden afspreken wanneer de schilder hiervoor zou komen, maar op deze regenachtige maandagochtend, waarbij men indien mogelijk lekker thuis was gebleven, belde hij op goed geluk aan en kon hij bijna bij iedereen meteen aan de gang gaan, vertelde hij mij.
Zojuist ben ik er getuige van geweest hoe vakkundig dit afschilderen gebeurt
’n Klein trapje, een doek die tegen eventuele verfspatten onder de deur werd gelegd, een mooie pot blauwe verf, enkele kwasten en ander materiaal, en daar begon hij.
Enkele malen ben ik gaan kijken. Wat heb ik toch veel bewondering voor mensen die hun vak goed verstaan en een mooi product afleveren!
Ik neem aan dat dit het laatste stadium is van het groot onderhoud van het complex waarin wij wonen en dat nu elf jaar bestaat. Woonzorg, bedankt!

Mia Meijer
25 november 2024

Vul het onderstaande formulier volledig in en druk op verzenden. Wij zullen uw vraag/vragen op de Algemene Bewoners Vergadering van 17 februari a.s., na de pauze beantwoorden.

Mijn naam is *

Voornaam

Achternaam

e-mailadres woon vraag/vragen

Ik woon op huisnummer *

Mijn e-mailadres is

Ik heb de volgende vraag/vragen of opmerkingen *

Verzend

Toch maar naar de stad, op deze Monumentendag. In de tram komen drie jongetjes van een jaar of acht om me heen zitten. Een grote zak snoep gaat rond en de jongen naast me vist er een langwerpig paars snoepje uit, ‘n soort chips, zou ik zeggen. Het geeft af, zijn vingers worden er paars van. “Het lijkt wel verf”, merk ik op. “Dat is geen verf”, zegt de jongen die zo royaal aan het uitdelen is, “dat is flavour!” In ieder geval is het niet gezond, denk ik, maar ik kijk wel uit om dat hardop te zeggen.

Als ik bij de halte Grote Markt uitstap, voel ik Den Haag om me heen zinderen. De terrasjes zijn vol, de meeste winkels zijn open. Maar ik heb een missie, ik wil naar monumenten, naar musea! Om te beginnen loop ik door de Passage, een rijksmonument uit 1885. Midden onder de glazen koepel zie ik een bijzonder kunstwerk. Een cascade van hoedjes en petten stroomt omlaag. Misschien een hommage aan Prinsjesdag, waarop uitgenodigde dames de aandacht vragen met opvallende hoedjes? Daarna is het nog een aardig stukje lopen naar het Paleis Lange Voorhout, waar ik de tentoonstelling van Escher wil zien. Onderweg ga ik even bij Pulchri Studio langs, ‘een schilderkundig genootschap en galerie voor hedendaagse kunst’. Alles heel uitzonderlijk, zowel de zalen met exposities als de vele bezoekers. Iets te chique voor mij.

Dan kom ik eindelijk bij mijn doel voor vandaag: het Paleis met het werk van Escher. Een monumentaal entree, compleet met een receptioniste. Ik groet haar en wil doorlopen; per slot van rekening is vandaag het bezoek gratis. Maar dat blijkt niet zo te zijn! De receptioniste begint met te zeggen dat het half vijf is en dat de expo nog maar een half uur te zien is. En dat een kaartje € 12,50 kost, ook al is het Monumentendag. “Dan gebruik ik mijn museumjaarkaart wel”, zeg ik en wil die tevoorschijn halen. Ook die is hier niet van toepassing.
Ik groet zo beleefd mogelijk en verlaat enorm teleurgesteld het gebouw.

Even later treft u mij als vanouds aan bij Bodega de Posthoorn, waar ik mij troost met een goed glas wijn en de bijbehorende portie bitterballen. Toevallig ook € 12,50!

Dit was mijn achttiende column voor de website van De Componist, de laatste. Na anderhalf jaar wordt het tijd voor mij om me aan andere activiteiten te wijden. Ik bedank de redactie voor de prettige samenwerking en de bewoners van ons gebouw voor de positieve feedback die ik vaak heb ontvangen. Het ga jullie goed!

Mia Meijer
19 september 2024