Als je even verder kijkt dan je supermarktneus lang is, kom je kleinschalige initiatieven tegen die weldadig aandoen. De moestuin in ‘ons’ Mozartpark is daar een prachtig voorbeeld van. Twee keer per week kunnen we terecht bij het picknickplekje om kleine hoeveelheden groente en soms ook fruit in te slaan. Ik zeg met opzet ‘inslaan’ en niet ‘kopen’ omdat datgene wat je uitzoekt niet betaald hoeft te worden. Een bijdrage in het spaarpotje is genoeg en er wordt ook helemaal niet gekeken of je dat wel doet en hoeveel muntjes je in het varkentje stopt.

Gisteren was ik er weer – tegen vier uur dus het was bijna sluitingstijd – en trof er nog wat sperziebonen en een wonderlijke komkommer aan. Alleen al vanwege de vorm nam ik hem. Het leek wel een boemerang! Misschien lastig snijden, maar wat een contrast met die kaarsrechte exemplaren die als klonen van elkaar in een doos in de supermarkt te vinden zijn!

“Ja, dat is nou een moestuinkomkommer”, zei de vrijwilligster vrolijk en ze haalde op mijn verzoek nog een verse krop sla uit de tuin, waarbij ik zag hoe zorgvuldig ze de aarde van de kluit verwijderde. Er zaten nog enkele mensen aan de picknicktafel, gezellig met elkaar aan de praat. Een vader met een jongetje aan de hand kwam vanaf de Mozartlaan over het bruggetje aangelopen. Ook buurtbewoners zijn welkom op deze plek!

Heus, je hoeft niet alles bij een supermarkt te kopen. Op de weekmarkt in Loosduinen kun je voor allerlei levensmiddelen terecht. Bij tuincentrum Onings hebben ze naast bloemen ook allerlei soorten fruit, groente en vruchtensap van boeren uit de regio. Iets duurder, maar vers en zonder overbodige plastic verpakking.

Waarom ben ik toch zo enthousiast over weekmarkten, speciaalzaken en middenstandszaken? Ik weet het al: in mijn jeugd is de kiem daarvoor gelegd. Mijn vader had in Haarlem een middenstandszaak, zoals elke winkel in die lange straat daar. Het was een herenmodezaak, met een mooie ouderwetse etalage, zoals de bakker en de slager en de groentezaken om ons heen die ook hadden.

Is dat nostalgie? Nee, want daar heb je last van als iets verdwenen is. En dit bestaat nog. Ik geef toe, je moet wat verder zoeken en misschien iets meer betalen, maar je kunt nog steeds terecht bij die kleinere winkels met een goede sortering en … een eigenaar of bediende die je met verstand van zaken te woord staat.

Mia Meijer
18 augustus 2024

Op deze warme zondagmiddag ben ik van plan om naar Kijkduin te gaan. Zwemspullen mee (je weet maar nooit), een koud drankje in mijn rugzak en hup, de pas erin. Ik laat Meer & Bos rechts liggen en loop langs vogelopvang De Wulp, waar mijn dochter, dierenliefhebber bij uitstek, al vaak gewonde vogels heen heeft gebracht. Waarom zij die altijd tegenkomt en ik nooit, is mij een raadsel.

Twee dames met een kattenmandje lopen op de ingang af en als ik vraag wat voor vogel daar in zit, hoor ik dat het een jonge meeuw betreft. Tegelijkertijd stopt er een dierenambulance, en een medewerkster vertelt me onder het uitstappen dat ze het momenteel ‘waanzinnig druk hebben’ en dat ze een gewonde zwaan komt brengen. Ik loop dus maar gauw door, wil niemand verder tot last zijn.
Tot hieraan toe staan auto’s geparkeerd van de dagjesmensen die naar het strand zijn gegaan. Wat een drukte! Mijn zin om naar de zee te gaan vermindert al en voor ik het weet heb ik rechtsomkeert gemaakt en duik ik toch het vertrouwde Meer en Bos in, vanaf een andere kant dan ik gewend ben.

Over dieren gesproken: nu kom ik wandelaars tegen die allemaal een of meer honden schijnen te hebben. Ook hier is het ‘waanzinnig druk’. Het is een gesnuffel en geblaf en geren vanjewelste. Hele groepjes hondenliefhebbers staan met elkaar te praten en het onderwerp ligt voor de hand: hun hond. Welk ras, hoe oud, wel of niet gehoorzaam; alles wordt besproken en er wordt intensief en vol begrip naar elkaar geluisterd. Maar hoe anders wordt het als een van de loslopende honden met een aangelijnde begint te vechten! Nu is niet alleen de hond de boosdoener, ook zijn baasje krijgt de wind van voren. Meteen is het uit met het begrip voor elkaar.
Ik wacht de uitslag maar niet af en loop met een bocht om de honden en hun baasjes heen. Thuis nestel ik mij met een boek en een koel drankje in het laatste hoekje zon op mijn balkon. Heerlijk rustig. Op een doordeweekse dag zoek ik het strand wel weer op.

Mia Meijer
1 augustus 2024

Een bloedhete dag tussen koelere zomerdagen door. Met mijn kleindochter, zojuist geslaagd voor haar VWO examen, de binnenstad van Den Haag in. “Wil je geld of een cadeau?” had ik haar gevraagd en ze had zonder aarzelen gekozen voor een paar nieuwe boeken. Op naar de internationale boekwinkel dus (ze is nogal Engels georiënteerd, zoals zoveel van haar leeftijdsgenoten tegenwoordig) en daar voelden we ons allebei als vissen in het water. Al gauw kwam ze met een flinke stapel aanzetten waaruit ze er drie wilde uitzoeken: een mooi boek, een interessant boek en een spiritueel boek. Dat was moeilijk kiezen! Uiteindelijk, na lang overleg, kwamen drie favoriete boeken op de toonbank te liggen, nee vier, want ik had voor mezelf ook een mooie gedichtenbundel ‘gescoord’.

Daarna liepen we vrolijk met onze buit naar de Paleistuin. Onderweg kocht ze bij een Aziatische toko alvast een warm hapje; ik had gewoontegetrouw mijn eigen brood met kaas bij me. Zodra we de ingang van de Paleistuin hadden bereikt en het park in liepen, kwamen we in een totaal andere sfeer terecht. Enorme bomen, grote grasvelden, hier en daar mensen op de bankjes, en overal … rust. Wat een weldaad, zo’n oud, historisch park! Wij, bewoners van De Componist, hebben ons Mozartparkje en daar is het ook goed toeven. De bomen groeien gestaag, er staan fijne banken en sinds kort kunnen we tweemaal per week terecht voor groente uit de eigen moestuin. Wat een luxe! Maar zo’n groot, statig park, midden in het centrum van Den Haag, is ook niet te versmaden. Mijn kleindochter en ik zochten een lekker plekje op, aten onze lunch en bespraken van alles en nog wat. Is er eigenlijk een harmonischer relatie denkbaar dan die tussen grootouders en kleinkinderen?

Het voelt zo vertrouwd en toch is er een respectvolle afstand, waardoor alles besproken kan worden. Dat deden we dus en daarna … daarna gingen we heerlijk in het gras liggen lezen.
“Van welke films hou je eigenlijk?” vroeg ik toen we op de terugweg langs een bioscoop liepen. “Ik hou niet zo van films”, was het antwoord. “Duren vaak veel te lang. Geef mij maar een boek”.

Mia Meijer
16 juli 2023