Ons boekenplankje

Ons boekenplankje

Op verschillende plekken in ons appartementencomplex worden door de bewoners boeken neergelegd. Op een tafeltje of op een brede vensterbank.
In het gedeelte waar ik woon is dat een vensterbank. Er wordt goed gebruik van gemaakt: boeken worden neergelegd, meegenomen, gelezen en vaak weer teruggelegd voor een volgende liefhebber.

Het viel mij de afgelopen week op dat er verhalenbundels werden neergelegd uit een serie waaraan ik destijds ook heb meegewerkt.
Een ingezonden verhaal bracht al gauw vijftig gulden op en dat was voor die tijd een aardige bijverdienste.
Ik bekeek de bundels en …  een muffe geur kwam mij tegemoet.
Nu begreep ik waarom mijn vader destijds weigerde tweedehands boeken te kopen. Hij was bang dat ze zouden stinken.
Dat heb ik altijd voor een smoesje gehouden, maar bij deze boeken merkte ik dat boeken inderdaad kunnen ‘stinken’.
Eerlijk gezegd heb ik het rijtje verhalenbundels opgepakt en ze in de papiercontainers gegooid. Niemand leest zo’n muf ruikend boek meer.
Terwijl ik dat deed viel mijn oog op een paar boeken die in de container lagen en mij – zo leek het althans – verlangend aankeken.

“Neem ons mee!” schenen ze me te vragen. Ik pakte de drie boeken, die bovenop elkaar lagen en zag dat het de bekende trilogie betrof van Trygve Gulbranssen, uitgegeven door Stok te ‘s-Gravenhage.
Drie boeken die destijds in de boekenkast van mijn ouders stonden en die ik op lange winteravonden steeds weer opnieuw las:
Een eeuwig zingen te bossen, Winden waaien om de rotsen en De weg tot elkander.
Beroemde boeken!
Voorzichtig haalde ik ze tevoorschijn. Het leek wel of ik oude vrienden weer begroette. Ze zagen er piekfijn uit, met de bekende illustraties van Anton Pieck.
Nu staan ze in mijn boekenkast en als over een tijdje de avonden weer langer worden, ga ik ze opnieuw lezen.
Mocht degene die ze in de papiercontainer heeft gedeponeerd dit verhaal lezen, dan kan hij/zij op deze column reageren en een flinke beloning van mij tegemoetzien!

Mia – 24 september 2023