Grüner Veltliner

Op de terugreis van een heerlijke vakantie in Zweden verbaas ik mij, direct na het passeren van de Duitse grens, over de overweldigende hoeveelheid oranje. Op vlaggetjes aan auto’s, slingers in de straatjes in de kleinste gehuchten, tot volledig oranje geverfde gevels van huizen en meters hoge opblaasleeuwen. Het staat eigenlijk voor geen meter op die prachtige traditionele Drentse huizen met hun hoge rieten daken.

Al snel realiseer ik mij dat de Oranje gekte is begonnen en dat heel Nederland er vast van overtuigd is dat wij na 36 jaar, met twee vingers in de neus, Europees kampioen zullen worden.

Het blijkt zich niet te beperken tot de provincie Drenthe. Waar je ook rijdt op onze weg naar het zo vertrouwde Robert Stolzplantsoen, overal kleurt het Oranje. Terwijl ik het Robert Stolzplantsoen opdraai, constateer ik echter dat er helemaal geen sprake is van Oranje of rood-wit blauwe vlaggen. Zouden er in de Componist dan geen Oranjesupporters wonen? Ik kan het bijna niet geloven.

Thuisgekomen na een vermoeiende en lange dag wil ik mijzelf verwennen met een glaasje Grüner Veltliner, mijn favoriete witte wijn uit Oostenrijk. Maar tot mijn teleurstelling blijk ik helemaal geen wijn meer op voorraad te hebben. Wel nog een fles Italiaans water. Hals over kop pak ik mijn fiets om bij de slijter nog een voorraadje van die heerlijke Oostenrijkse wijn te halen. Maar mijn teleurstelling is groot als ik de boodschap krijg dat deze is uitverkocht.

Kennelijk hebben veel mensen gedacht – als de Oranje-leeuwen’ tegen Oostenrijk voetballen is vanavond één of meer glazen Grüner Veltliner misschien wel het recept om onszelf moed in te drinken en om die stugge Oostenrijkers te verslaan.

Ik besluit dan maar een paar flessen Pinot Grigio in te slaan. Per slot van rekening is Italië het buurland van Oostenrijk en hebben zij zich de vorige avond met de hakken over de sloot geplaatst voor de volgende ronde door in de laatste seconden nog gelijk te maken tegen Kroatië.

De Pinot Grigio bleek helaas niet het recept om de Oostenrijkers te verslaan. Hoewel ‘wij’ steeds een achterstand konden ombuigen scoorden de Oostenrijkers toch nog een derde treffer en verloren wij met 3-2, waardoor wij slechts derde in de poule werden en, volgens de analytici, moeten vrezen voor een hele sterke tegenstander in de volgende ronde.

Vandaag is de teleurstelling groot en worden ‘onze jongens’ in de binnen- en buitenlandse pers tot op de grond toe afgebrand. Zo gaat dat in ons kikkerlandje. Ineens zijn wij vergeten dat wij er toch van overtuigd waren Europees kampioen te zullen worden.

Intussen zal ik ervoor zorgen dat die twee flessen Pinot Grigio volgende week dinsdag leeg zijn (kleine moeite), zodat ik met een Grüner Veltliner in de hand kan proosten op een klinkende overwinning van de Oranje-leeuwen op een veel sterker land, waarschijnlijk Engeland of België, om dan vervolgens Oostenrijk in de finale nog eens te treffen.

Ik geloof het bijna zelf.

Ernst
2 juli 2024