3 Mannen en een glas Glühwein

De hele koelkast leeg! Nu moet ik wel naar de supermarkt om van alles aan te vullen.
Het wordt een flinke hoeveelheid levensmiddelen en vooruit, ik voeg er ‘n fles Glühwein aan toe, om mezelf te verwennen. Terwijl ik alles op de lopende band leg, zie ik dat een man met maar een paar boodschappen in zijn handen achter mij is komen staan. “U mag best voorgaan”, bied ik aan. Maar hij schudt van nee, hij wacht wel op zijn beurt. Als ik waarderend lach, voegt hij eraan toe:
“Het is mijn voornemen voor het nieuwe jaar.”
“Om vriendelijk te zijn?”
“Nee, om geen haast te hebben”.

Terwijl de lopende band richting kassa glijdt, ontstaat er tussen ons een kort gesprek over het feit dat veel mensen gehaast zijn en toch misschien helemaal geen haast hebben. Ik denk bij mezelf dat ik af en toe ook bij die mensen hoor …. en neem mij voor om ook mijn leven te beteren.

Op de terugweg naar mijn huis, ter hoogte van de DA-drogist, hoor ik achter mij een man stevig vloeken. Ik draai mij even om en zie een oudere man kwaad om zich heen kijken.
“Is er iets, meneer? Ik hoor u helemaal in uw eentje vloeken. Ik heb een vriend die dat ook wel eens doet en ik verbaas mij er altijd over dat iemand vloekt zonder dat er naar hem geluisterd wordt”.
De man vertelt mij dat hij bij de apotheek iets voor zijn vrouw moest kopen, maar niet precies wist wat en hij had geen duidelijk advies gekregen. Nu was het de vraag of hij het juiste product had gekocht en dat kon hij niet uitstaan. “Op de verpakking en op de bijsluiter zal toch wel staan waar het precies voor is”, probeer ik hem gerust te stellen.
De man vertelt mij dat hij 90 jaar is en zijn vrouw een paar jaar jonger. Hij loopt op een mooie zwarte auto af die op een invalidenplek staat. “U rijdt nog auto, dat is fijn!” is mijn slotopmerking en hij beaamt het trots.

Even later loop ik door het Mozartparkje, dat nat, koud en helemaal verlaten is.

Achter mij hoor ik een stevig, onregelmatig geluid en ik kijk nieuwsgierig achterom.
Weer zie ik een oudere man achter mij. Hij loopt met een stok, maar onhandig, het getik klinkt niet bepaald ritmisch. “De stok is van mijn vrouw, ik heb er geen nodig”, informeert hij mij. Waarom hij ermee loopt is mij niet helemaal duidelijk, maar veel energie om weer met een vreemde man te praten, heb ik niet meer. We lopen naast elkaar naar de ingangsdeur bij de garage; hij blijkt ook in De Componist te wonen.

Thuisgekomen pak ik eerst de fles Glühwein uit mijn tas, verwarm een flinke hoeveelheid en even later geniet ik van een heerlijk glas hete wijn. Dat heb ik wel verdiend, na drie mannen in één uur.

Mia Meijer, 4 januari 2024

Nog niet zo gek lang geleden vierden wij, op een zonnige zaterdagmiddag, met een groot aantal medebewoners het feit dat ons prachtige wooncomplex, De Componist, 10 jaar bestaat. Tien jaar alweer, wat vliegt die tijd.

Tijdens dit geslaagde feestje, fantastisch georganiseerd door onze activiteitencommissie, werd er niet alleen maar genoten van een gebakje, een drankje en heerlijke hartige hapjes. Ook stond de clustermanager van Woonzorg Nederland, Don Pasanea, in zijn speech nog even stil bij de geschiedenis van het gebouw.

Hij herinnerde ons, fijntjes, niet alleen maar aan het feit dat de gemiddelde leeftijd in De Componist inmiddels 78,6 jaar is. Hij stond ook even stil bij een heel ander cijfer dat tot enige hilariteit leidde. De garagedeur in ons complex ging in de afgelopen 10 jaar maar liefst 500.000 maal op en neer. Geen wonder dat kortgeleden die aandrijfmotor van die deur moest worden vervangen. Het betekent immers dat die garagedeur 137 maal per dag open en dicht gaat.

Hoewel ik bepaald geen cijferwonder ben had ik ook nog graag een ander, voor ons belangrijk, cijfer willen horen. Namelijk – hoe vaak zouden de drie liften in onze gebouwen de afgelopen 10 jaren op en neer zijn gegaan? Liften die voor mensen in onze leeftijdsgroep van vitaal belang zijn en waarvan er strikt genomen in onze gebouwen van 11, 9 en 5 etages te weinig zijn. Zo nu en dan heeft dat ook al toch ernstige overlast geleid.

Ik heb geprobeerd het voor onze lift, in gebouw C met 11 etages, uit te rekenen. Het is nergens op gebaseerd en ik kan het niet bewijzen, maar mijn eerste ruwe schattingen komen uit op zo’n twee- tot driehonderd op en neer bewegingen per dag. Dat zou betekenen dat alleen die ene lift in gebouw C in de afgelopen 10 jaar ruim 1 miljoen maal op en neer is gegaan. Een schier ongelofelijk getal. Ik lig er nog wakker van en krijg er af en toe Abeltje visioenen bij.

Als de aandrijfmotor van de garagedeur moet worden vervangen omdat deze in 10 jaar tijd 500.000 maal open en dicht is gegaan dan vraag je je af wanneer een lift zou moeten worden vervangen bij dit soort gebruiksgetallen. Maar vooral wat dat dan betekent voor de bewoners die dus kennelijk gemiddeld 78,6 jaar oud zijn.

Ik herinner mij nog het jaar waarin de kabels van de lift in gebouw C moesten worden vervangen en dit karwei ruim drie weken duurde. Ja, Woonzorg had, na veel aandringen van de bewoners, een noodvoorziening aangebracht in de vorm van stoeltjesliften. Tergend langzaam moest je die dingen per etage naar beneden of naar boven halen om vervolgens plaats te nemen, een veiligheidsgordel te hebben omgedaan en zittend steeds één etage tegelijk te stijgen of te dalen. Zo’n ‘reisje’ naar de achtste etage duurde gemiddeld twintig minuten. En dan ging je eigenlijk alleen maar de krant halen.

Ik denk er maar niet meer over na als ik ’s morgens mijn krantje of de post ga halen en toch steeds weer veilig boven kom. Of is het sowieso beter om de trap te nemen?

Ernst – 5 oktober 2023

Ik laad je op

Geen mens te zien op de Laan van Meerdervoort, dat gebeurt niet vaak.
Wel af en toe flink lawaai als oude rails opgetakeld en in gereedstaande containers worden gestort. Overal staat apparatuur waarmee de wegwerkzaamheden verricht worden.
Tijdens het lopen valt mijn oog op een ingepakte oplader met de tekst: “Ik laad je op!” Graag zou ik op de uitnodiging ingaan, maar die is bedoeld voor dingen, niet voor mensen. Ik wandel twee haltes door de regen tot waar tram drie weer gewoon rijdt en laat me naar de binnenstad van Den Haag vervoeren. Het is voor mij aan alle kanten een sombere dag. Het boek dat ik in de centrale bibliotheek dacht te vinden is niet aanwezig. Als ik de helverlichte winkel van Jamin binnenloop met z’n honderden soorten gekleurde snoepjes, om in een nostalgische bui de vanouds bekende bitterkoekjes te kopen, herhaalt het meisje mijn vraag: “Bitterkoekjes?” en kijkt een collega vragend aan. Die weet het ook niet. De bitterkoekjes zijn uit het assortiment verdwenen. Geen troosteten voor mij dus. Bij de oliebollenkraam staat al een rij mensen, maar het is pas eind oktober en dan is mijn stemming er nog niet naar. Ontmoedigd loop ik door. Bij de AH koop ik wat appels die ik bij de scankassa wil afrekenen, maar na lang zoeken merk ik dat die eerst op een aparte weegschaal gescand moeten worden en daarna pas bij de kassa opnieuw gescand.
Met het uur voel ik me ouder en ouderwetser worden.
Weer naar huis. En dan komt eindelijk mijn ‘oplaadmoment’.
Op weg naar de tramhalte komt een jonge vrouw mij tegemoet. Aan haar arm bengelt aan een lang koord een kartonnen doos waaruit een prachtig boeket bloemen mij toelacht. Ik lach terug. Eindelijk een lichtpuntje op deze sombere dag, waarop alles tot mislukking gedoemd leek te zijn. De vrouw kijkt me aan en in een impuls biedt ze mij de kleurige bloemen met doos en al aan. Daarbij zegt ze iets wat ik niet versta, op het woord ‘straatkranten’ na. Ze dringt erop aan dat ik de bloemen, waar ze kennelijk geen raad mee weet, aanneem. Als ik probeer wat kontant geld uit mijn tas op te diepen, loopt ze vriendelijk lachend door.
Daar loop ik dus, met een lichtpuntje dansend aan een koord naast mij.
Opeens kijk ik vrolijk rond. De wereld is zo gek nog niet. Toeristen lopen gezellig te winkelen, kinderwagentjes worden voortgeduwd, fietsers buitelen tussen ons door, oude mensen schuifelen langs. Lief en leed door elkaar, zoals gewoonlijk. Ik had dit gebaar, deze bloemen, nodig om dat te beseffen.
Na ‘n uurtje loop ik weer over de lege Laan van Meerdervoort, op weg naar huis.
Ik passeer nogmaals die oplader en zwaai er even naar met mijn bloemen.
Het klopt, er zijn verschillende opladers die elk op hun eigen manier de boodschap “Ik laad je op!” overbrengen.

Mia – 26 oktober 2023