Een bos vol daslook

Opeens duiken ze op, bij bosjes: de langwerpige groene blaadjes met hier en daar een nieuwsgierig wit knopje. De geur die aan uien doet denken hangt eroverheen.
Niet alleen in de paadjes rondom ons complex groeien ze, ook Meer & Bos staat er momenteel vol mee.
Precies een jaar geleden trof ik een jongeman midden in zo’n groen veldje aan, zo ver mogelijk van snuffelende honden verwijderd. Hij vertelde me dat hij chefkok in een restaurant in Scheveningen was en deze daslook gebruikte voor een bepaald gerecht. “Eigen ontwerp”, zei hij er trots bij.
Ik vond het een mooi idee dat deze zomaar gratis groeiende plant als ingrediënt wordt gebruikt en dat deze kok helemaal hierheen was gekomen om te gaan plukken. Dit jaar heb ik de man nog niet gezien, maar zo langzamerhand wordt het tijd dat hij weer welbewust en met mate deze geurende daslook in zijn keuken gaat gebruiken.
Vandaag pluk ik er een klein bosje van, nog niet wetend of ik ze voor de sier in een vaasje ga zetten of dat ik ze naast lekkere stukjes zalm in mijn Paassalade ga verwerken.
Een echtpaar komt mij tegemoet en de man moet lachen als hij mij met dat piepkleine bosje groen ziet lopen. De vrouw betwijfelt of het wel echte daslook is en haalt haar smartphone tevoorschijn om dat te controleren. Ze zoekt de app ‘picture this’ op en ik moet het plantje er tegenaan zetten. En ja hoor, binnen een seconde komt de uitslag: het is daslook. “Ik wil die app ook wel installeren”, zeg ik. De vrouw vertelt me dat die enkele dagen gratis is en dat je er daarna elke maand iets voor moet betalen. Dat heeft ze er graag voor over.
Ik loop naar huis en denk: ik niet. Ik blijf gewoon mijn eigen plantenboeken raadplegen om de naam van een plant te weten te komen.
Zo ouderwets ben ik nog wel!

Mia Meijer
1 april 2024