Ernst’s columns

Dat wil ik later ook

Tot ons plezier, maar ook wel geluk, was het zaterdag 14 september, prachtig weer.
Wat hadden wij ‘m geknepen de dagen die daaraan voorafgingen. Het bleef maar regenen en soms leek het wel alsof alle sluizen daarboven opengezet werden. In sommige delen van ons land werd er alweer bijna dagelijks code geel afgegeven.

Die zaterdag moest de dag worden waarop het zonnetje de hele dag zou schijnen. Niet te warm, een klein zuchtje wind en temperaturen van net boven de 20 C. Het zou ideaal zijn, maar of wij zoveel geluk zouden hebben was dagen vooraf maar zeer de vraag.

Toch werd onze wens ingewilligd en ondanks de grote hoeveelheid water die de afgelopen dagen was gevallen bleek de grasmat niet veranderd te zijn in een moeras. De laarzen konden thuisgelaten worden en zelfs zomerjurkjes en korte mouwen bleken de ideale kleding voor deze dag.

Twintig kunstenaars uit Loosduinen probeerden aan evenzoveel kraampjes hun kunstwerken, variërend van schilderijen tot kunstzinnig beschilderde kleding, tot beeldhouwwerken of tot beschilderde schelpen (en ik vergeet er vast nog wel een paar), aan de man of de vrouw te brengen.

De grootste fan in de wijde omgeving van het park , Chris van der Helm ex raadslid voor de VVD, opende om stipt elf uur de kunstmarkt door samen met zijn twee kinderen een prachtig eigen kunstwerk te maken.

Vanaf minuut 1 werd het gezellig druk en werden de kraampjes druk bezocht, terwijl Harmonieorkest TAVENU op de achtergrond voor swingende muziek zorgde. Vijftig man gaven een uur lang een prachtig concert.

In de middag werd de muziek verzorgd door een vijftal muzikanten met de indrukwekkende naam Watt4 the Gentleman of Jazz. Al snel schoven diverse bezoekers een stoel aan om rustig, onder het genot van een kopje koffie van een heuse Barista, te luisteren naar de jazzmuziek van deze wat oudere, doorgewinterde, muziekkanten.

Tussen de kraampjes door schuifelde een jong blond mannetje, ik schat ‘m niet ouder dan een jaar of drie, in een blauw trainingspakje en blauwe laarsjes. Kriskras bewoog hij zich, met zijn handjes in zijn zakken, van de ene kleurrijke kraam naar de andere om daar hevig geïnteresseerd de tentoongestelde kunstwerken te bewonderen. Totdat hij de vijf swingende jazzmusici ontdekte. Vooral de saxofonist trok zijn aandacht. Minutenlang keek hij, nog steeds met zijn handjes in zijn zakken, gebiologeerd naar deze grote man met zijn glimmende saxofoon, die overduidelijk liet merken dat hij genoot van de aandacht van dat kleine mannetje. Demonstratief boog hij dan ook door zijn knieën waardoor het leek of hij alleen maar voor hem speelde.

Ik weet zeker dat er veel meer toeschouwers het mannetje inmiddels hadden opgemerkt en er klonken dan ook regelmatig klikken van fototoestellen. Ook ik waagde mij wat dichterbij en legde het prachtige toneeltje vast. Het ontging de kleine man helemaal. Hij bleef verzonken in zijn gepeins en je hoorde hem als het ware denken “dat wil ik later ook”. Een kleine saxofonist was geboren.

“DE JEUGD HEEFT DE TOEKOMST”

Ernst
15 september 2024